Het gebeurt niet vaak dat we muziek te horen krijgen uit de zelfstandige Russische Republiek van Boerjatië, een regio die, ondanks al haar natuurlijke rijkdommen een bijzonder arme bevolking heeft -de rijkdommen worden als vanzelfsprekend door Moskou binnengehaald- met weinig onderwijskansen en tewerkstellingsmogelijkheden voor jongeren. Dat het leger dan een belangrijke werkgever wordt, zeker met de nabijheid van de Chinese grens in de buurt- ligt een beetje voor de hand en reeds ten tijde van de Krimoorlog werden jonge Boerjaten massaal de oorlog ingestuurd en verwierven ze een reputatie, die ook vandaag in Oekraïne met onverschrokkenheid en brutaliteit geassocieerd worden. Het is een bekende Russische tactiek: mensen uit veraf gelegen gebied massaal als kanonnenvoer inlijven, zodat de grote steden als Moskou en Sint-Petersburg zo goed als geen last ondervinden van de “Militaire operatie” die geen “oorlog” genoemd mag worden.

Wel, uit dàt Boerjatië is de band Shono afkomstig. Op deze plaat, hun tweede, brengen oprichter Alexander Arkhincheev en zijn drie kompanen een mix van traditionele melodieën en moderne rock. Ezen deel van de traditionele dingen leerde Alexander van zijn ouders en grootouders en hij giet ze niet zelden in een hedendaagse mal, maar wel met behoud van traditionele instrumenten als de paardenviool of morin-khuur, die we wel eens vaker tegenkomen bij muzikanten uit die omgeving. Ook de traditionele citer ofte yatga is van de partij en hij wordt erg vaardig bespeeld door Evgeniya Tomitova. Met die beide muzikanten zit je in de folk, percussionist Konstantin Tokarsky en bassist Vladimir Sidorov zorgen dan weer voor de “moderne” input, die maakt dat de keelzang van Arkhincheev helemaal tot zijn recht kan komen.

Heel af en toe hoor of lees je verwijzingen naar of vergelijkingen met Yat Kha, de Tuvaanse band van Albert Kuvezin, maar die zijn naar mijn gevoel niet helemaal terecht, al delen beiden natuurlijk wel de zorg om het behoud van een met verdwijnen bedreigd erfgoed en al hebben ze ook de weidse vlakten gemeen, waarin hun volkeren leven. Ik zag Shono nog niet live aan het werk, maar iets -en wat youTube-filmpjes- zeggen mij dat dit een band is, die je op een podium bezig moet zien. Daarmee doe ik absoluut niets af van de verdienste van deze plaat, die me ideaal lijkt als kennismaking met een band, die het binnen afzienbare tijd absoluut tot onze podia zal schoppen, als die verdomde “militaire operatie” niet teveel roet in het eten komt gooien.

Al met al is dit een heel leuke plaat, die perfect kan dienen als kennismaking; de titelsong, en “Nayolag” zijn wat mij betreft de tracks die er het meest bovenuit steken en laat het nu net zo zijn, dat die makkelijk te vinden zijn op het web. Als ik u was, ik zou die toch maar eens gaan beluisteren, zodat u er overtuigd van kan worden dat de Euraziatische regio niet alleen de modderpop produceert, die we jaarlijks bij Eurosong opgelepeld krijgen. E, samengevat: deze plaat is nog niet het beste wat Shono in zich heeft, maar het lijkt me een kwestie van tijd voor ze uitpakken met een plaat waar niemand naast kan kijken.

(Dani Heyvaert)

te koop bij CPL-Music